Obserwatorium

czwartek, 15 października 2009

58. Magiczne słowa

Kiedy jeszcze dzieckiem byłam i chodziłam do przedszkola (a nie czułam się tam dobrze, ale o tym innym razem), a potem do młodszych klas w szkole, to każdy nauczyciel i wychowawca uczył mnie i moich kolegów, że są takie magiczne słowa, które otwierają wiele furtek. "Proszę, dziękuję i przepraszam", to słowa, które nic nie kosztują, a potrafią tak wiele. Ja swoje dziecko prywatne też tego nauczyłam (tak mi się wydaje), a od blisko dwudziestu lat uczę też tych słów moich wychowanków. Zawsze zwracam uwagę dzieciom wchodzącym do sali, że mają się przywitać z dorosłymi i rówieśnikami, tak samo przy wyjściu do domu. I wyobraźcie sobie, że mam dziecko - chłopca, niech mu będzie na imię Jaś, który notorycznie o tym zapomina. Wiem, wiem, to tylko małe czteroletnie dziecko i jemu można pewne rzeczy wybaczyć, ale jeżeli codziennie przy mamie, albo tacie mówię "Jasiu, co powinieneś powiedzieć?", to wydaje mi się, że do rodziców Jasia też powinno to już dotrzeć. A schemat jest zawsze taki sam. Dopiero kiedy ja się upomnę o przywitanie, albo pożegnanie to mama Jasia mówi "No właśnie". Przepraszam ale nóż mi się w kieszeni otwiera, bo to trwa juz dość długo. Nie wiem, czy kobieta (bo tatcie zdarza się to rzadziej) za punkt honoru postawiła sobie ignorowanie otoczenia, czy chce mnie sprawdzić i doczekać czasu kiedy puszcza mi nerwy??? Dzisiaj też weszła do sali po dziecko, spojrzała, zawołała go i "ani be, ani me, ani kukuryku". Dziwne to dla mnie, bo to przecież nie mnie kiedyś ktoś rozliczy z dobrego wychowania Jasia?
Ale ja już sobie postanowiłam, a że jestem upartym człowiekiem, to spełnię postanowienie, że choćbym miała do ostatniego dnia pobytu chłopca w przedszkolu upominac sie o "dzień dobry" i "do widzenia" to tak bede czynić :)

5 komentarzy:

  1. Jakiś czas temu na moim drugim blogu opisałam mojego małego sąsiada. Gdyby miał 4 latka, pomyślałabym, ze mówimy o tym samym dziecku. Ma 10 i nadal nie wie, że są takie magiczne słowa. A ja puchnę z dumy, kiedy moja sąsiadka z parteru mówi - ma Pani dobrze wychowane dziecko, i drzwi przytrzyma i przywita się grzecznie. Moi sąsiedzi z cała pewnością takich słów od nikogo nie usłyszą. Przykre...

    OdpowiedzUsuń
  2. No własnie dzisiaj była powtórka z rozrywki wrrrrr.....

    OdpowiedzUsuń
  3. Witaj !!!
    Ja tez jestem za by od maleńkości dzieci uczyć tych słów. Moja córka po pierwszych słowach mama, tata nie mówiła jak to jest w zwyczaju - daj - tylko posze (tzn. proszę). Mieszkam w Hiszpanii gdzie rzeczą powszechną jest NIE UŻYWANIE tych słów. Wręcz mnie to szokuje i nie mogę się z takim wręcz chamskim wychowaniem pogodzić. Jeżeli w Hiszpanii spotkasz kogoś urzywającego "uprzejmych" zwrotów to możesz być pewna, że to obcokrajowiec. Niestety najmłodsze pokolenie nie wie jak używać tych słów, bo nie nauczyli ich tego rodzice, a rodziców ich rodzice itd. Jednym słowem o zgrozo.
    Pewna osoba w mojej rodzinie stwierdzła, że małe dzieci nie powinno się uczyć tych słów, bo nie wiedzą jak ich użyć. Na dowód tego, że mówi głupoty moje dzieco po kilku dniach samo to tej osoby powiedziało "dziękuję" przy jakiejś okazji. Nawet nie wiesz jak "urosłam" i przez moje dziecko zatkałam buźkę pewnej osobie i jej wymądrzaniu się na temat wychowywywania dzieci (dziecko miało wtedy około 3 lat). Ja moje dziecko uczę i nawet zaczynam już tłumaczyć na czym polega złe wychowanie wprost (że sie nie mówi Dzień Dobry lub zwraca do kogoś bezosobowo). Nie jestem zwolenniczką amerykańskiego stylu zwracania się do kogos per TY bo na ty to ta jestem ze znajomymi dla obcych jestem Pani (dla wielu kultur niestety nasze rozumowanie jest niestety abstarkcją lub wymysłem nie do pojęcia).
    Moim zdaniem należy wręczw dzisiejszych czasach, apleować do rodziców o potrzymanie tradycji uczenia dzieci dobrych obyczajów. Nasze życie w ciągu oststnich 20 lat uległo takim przeobrażeniom, że obyśmy za kolejne 20 lat nie obudzili się w ręką w przysłowiowym nocniku.
    Pozdrawiam Iza N-P.
    www.golddust.pl

    OdpowiedzUsuń
  4. I bardzo dobrze, że masz taką postawę bo skoro matka i ojciec nie nauczą dziecka kultury to może chociaż w przedszkolu/szkole uda się to zrobić.
    U mnie na szczęście dziecko uzywa magicznych słów , tylko czasem śmieszy mnie jak po wejściu np do sklepu, kiedy powei "dzień dobry" to pani sprzedawczyni nie raczy dopowiedzieć ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nasuwa mi się pewna myśl.
    Skoro piszesz, że mama wchodząc do sali nie potrafi się przywitać, to .....wziąć ją z zaskoczenia. Ja po prostu do dzieci bym powiedziała ..."dzieci,przywitajcie mamę Jasia, co mówimy...". Może to nie od Jasia należy zacząć...
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń