221. Wakacje, Nadzieja i Anioł...

Czas, jak to się często mówi, przecieka przez palce, mój w czasie tych wakacji przeciekł z siłą wodospadu. Nawet nie spostrzegłam, że to już koniec sierpnia. No pewnie, że trochę oszukuję, spostrzegłam, a jakże. Ale jakoś tak za szybko to wszystko. Wakacje to taki beztroski czas słodkiego lenistwa. W tym roku udało mi się wyskoczyć na krótki wypad nad Jezioro Białe. Pogoda, jak to w tym roku, kapryśna. Ale Zachód słońca, który udało mi się zobaczyć zrekompensował i krótki czas pobytu i dwa deszczowe dni. I z góry przepraszam za podpis na zdjęciach, ale to zdjęcia autorskie :)

Natura potrafi stworzyć cuda. Mnie te chmurki, kolory i kształty zauroczyły.

Byłam też w muzeum poświęconym obozowi koncentracyjnemu w Sobiborze. Widać tam rękę gospodarza, jest czysto, cały teren jest zadbany, zagospodarowany i doskonale oznakowany. Miejsce, jak wszystkie tego typu, sprzyjające zadumie i zastanowieniu nad istotą człowieczeństwa. 

Jeszcze jednym punktem wyprawy było Muzeum Pojezierza Łęczyńsko - Włodawskiego, też ciekawe i pouczające miejsce.

Przywiozłam sobie pamiątkę z wakacji, oto ona

W moim mieście nie mogłam "Nadziei" dostać, czekała na mnie we Włodawie. I mimo, że wzięłam ze sobą inne książki to czytałam "Nadzieję". Warto było, bo to książka zadziwiająca.

A teraz wyszywanki. Też wzięłam ze sobą, bo się nie rozstaję, tak mam i już. Trochę od ostatniej fotki przybyło. I w poprzedniej notce pisałam, że zabraknie mi kilku dni wakacji do skończenia Anioła, ale coś mi się wydaje, że nie kilku a kilkudziesięciu :)

Witam nowe osoby, dziękuję tym zaglądającym mimo mojej ciągłej nieobecności i komentującym.

Moje wakacje już się skończyły. Od wczoraj pracuję, wprawdzie jeszcze bez dzieci, ale z całą otoczką. I już wiem, że pracy papierkowej nie będzie mniej niż w roku ubiegłym (a szkoda)